Instytut Pamięci Narodowej zaprasza na dyskusję „W cieniu Sahrynia – Polacy i Ukraińcy na Lubelszczyźnie 1943-1944” wokół zbrodni OUN i UPA oraz „polskiego odwetu” na Ukraińcach. Okazją do dyskusji jest nowa książka Mariusza Zajączkowskiego „Ukraińskie podziemie na Lubelszczyźnie w okresie okupacji niemieckiej 1939-1944”, wydana przez Oddział IPN w Lublinie oraz Instytut Studiów Politycznych PAN. Spotkanie odbędzie się 26 marca (czwartek) o godz. 17:30 w Centrum Edukacyjnym IPN im. Janusza Kurtyki „Przystanek Historia”, ul. Marszałkowska 21/25 w Warszawie.
W dyskusji, oprócz autora dr. Mariusza Zajączkowskiego (ISP PAN, IPN Lublin), wezmą udział także prof. Grzegorz Motyka (ISP PAN, przewodniczący Rady IPN), prof. Grzegorz Hryciuk (Uniwersytet Wrocławski), prof. Igor Hałagida (Uniwersytet Gdański, IPN Gdańsk). Prowadzenie: dr Magdalena Semczyszyn (IPN Szczecin).
Sahryń urósł do rangi symbolu. 10 marca 1944 roku polskie oddziały partyzanckie (AK i BCh) spaliły wieś i zabiły ponad 200 Ukraińców. Odpowiedzialność zbiorową po raz pierwszy Polacy zastosowali na Lubelszczyźnie już w maju 1943 roku, zabijając wówczas w sumie kilkadziesiąt osób. Antyukraińska ofensywa AK i BCh w powiatach Hrubieszów i Tomaszów Lubelski w 1944 roku wyprzedziła o kilka dni przewidywane uderzenie UPA. Lubelszczyzna to jedyny region objęty konfliktem polsko-ukraińskim, gdzie po obu stronach padła podobna liczba ofiar. W innych regionach – szczególnie na Wołyniu i w Galicji Wschodniej – Polaków zginęło nieporównywalnie więcej.
W latach 1943-1944 na Lubelszczyźnie doszło jednak do zbrodni wojennych. Polskie podziemie zdecydowanie przekroczyło granice obrony koniecznej. Czy można usprawiedliwiać metody zastosowane przez Polaków?
Zapraszamy do dyskusji!